In memoriam Sommeke

 

Vandaag kreeg ik het trieste bericht dat quiltvriendin Yvonne (Sommeke) is overleden. Ik wist dat het eraan zat te komen, want ze was al lang ziek, maar toch blijft het een schok.

Ik heb haar leren kennen toen ik nogal halsoverkop via de quiltkletsers met een bus Vlamingen naar de grote tentoonstelling in Birmingham meeging nadat er iemand was uitgevallen. Ik had toen een slaapplaats in de buurt van Antwerpen nodig en die bood zij mij aan, terwijl we elkaar eigenlijk helemaal niet kenden. Zo was ze, gul en grootmoedig. Een geweldige vrouw. In de loop van de jaren hebben we elkaar regelmatig gezien: tijdens quiltweekends, nog een keer de reis naar Birmingham, ze is een keer bij ons geweest, wij bij haar als we in de buurt van Antwerpen moesten zijn voor VZW Zwerfkat in Nood. De laatste keer dat ik haar zag was vlak voor de COVID-pandemie, 2 februari 2020. Toen was ze al ernstig verzwakt en had het over euthanasie. Door de pandemie kon dat niet doorgaan, ze heeft uiteindelijk nog ruim 2 jaar geleefd en nu was ze op.

Yvonne was een groot fan van hexagonnen, of 'hexjes'. Ze had een doosje met echt belachelijk miniscule hexjes, een kwart inch groot geloof ik. Ze had er een hoesje voor haar telefoon van gemaakt, maar ons grapje was dat zij er een tweepersoonsquilt van zou maken, die zou insturen naar Birmingham waarna wij daar samen heen zouden gaan en ik haar rolstoel zou duwen; want tegen de tijd dat die quilt af zou zijn dan zou ze inmiddels stokoud zijn. Stokoud worden was haar niet gegund, ze is 67 geworden.

Door een computercrash en het laten vallen van de externe harde schijf blijk ik geen enkele foto meer van haar te hebben. Gelukkig heeft Shirley die nog wel, zij heeft ook een heel mooi verhaal geschreven op haar blog. De foto boven dit berichtje heb ik geleend van haar facebook. Samen met haar grote vriend Mo.