Waar haal je de tijd vandaan?

Eigenlijk ben ik van jongs af aan altijd bezig geweest met dingen te maken. Eerst natuurlijk gewoon tekenen en knutselen, toen kleertjes maken voor de barbies, truien breien en kleding naaien voor mezelf, ik heb nog een klein beetje geborduurd en nu quilt ik al weer meer dan tien jaar. In het verleden heb ik eigenlijk altijd positieve reacties gehad op mijn gefröbel "Margeeth maakt altijd van die mooie dingen", maar sinds ik kinderen heb is dat veranderd. Toen kwam er ineens een ander geluid, "dat je daar tijd voor hebt". Vaak (door quiltsters of mensen met een andere creatieve hobby) op een positieve manier, zo van "ik wou dat ik het allemaal zo goed geregeld kon krijgen met mijn man, kinderen, werk en huishouden dat ik ook nog tijd overhield om eens iets leuks te doen". Maar ook, misschien nog vaker, (door mensen zonder hobby) op een negatieve manier, zo van "wat egoistisch van je dat je al die tijd aan jezelf besteed en niet aan je gezin, je man en kinderen zullen wel tekort komen en je huis zal wel een puinhoop zijn".

Omdat op dit blog de vraag ook de kop weer opstak zal ik het maar eens uitleggen waar ik die tijd nou eigenlijk vandaan tover.
Allereerst ja, mijn huis is een puinhoop.


Overal liggen creatieve spullen van mij. Op zolder staat de naaimachine, ligt een snijmat, staan kratten met lapjes en liggen projecten in verschillende stadia van afheid, in de huiskamer staat een mandje om 's avonds voor de tv iets met de hand te kunnen doen en in de keuken staan verfspullen en staat regelmatig de halve keukentafel vol met yoghurtemmers met stoffen die in de procion staan. En dan heb ik ook nog twee heerlijke fantasievolle kinderen die met lego hele steden bouwen (op de grond) en die regelmatig spontaan iets gaan knutselen en dan alleen maar lekker geknutseld hebben als ze iets groots hebben gemaakt. DH maakt de minste troep, hij zou wel graag een oude toddebak restaureren, maar ja, daar heb je een garage voor nodig en die hebben we niet.

Ons huis is dus een puinhoop, maar dat is omdat het een huis is waarin geleefd wordt en niet omdat het een huis is wat kandidaat is voor één of andere reality poetsshow bij een commerciele omroep. Ik heb een vriendin met een huis dat altijd keurig gepoetst en opgeruimd is, als haar kinderen aan het spelen zijn komt er altijd maar één ding tegelijk uit de kast en mogen ze pas iets nieuws als ze het oude eerst opruimen en ja, dat huis ziet er inderdaad prachtig uit. Maar, ze is wel altijd aan het poetsen en redderen en als haar dochter eens een keer hier komt spelen dan kan ze zich niet alleen vermaken want ze is gewend om alles eerst te moeten vragen.

Daarmee kom ik dan gelijk op het belangrijkste deel van dit probleem, "als een moeder iets voor zichzelf doet dan zal dat wel ten koste gaan van haar gezin". Kijk, en dat vind ik dus grote onzin. Natuurlijk, mijn kinderen moeten ook elke dag naar school en helaas moet ik nog steeds meefietsen want door de ouders die zonodig hun kinderen met de auto naar school moeten brengen is er geen doorkomen aan. Mijn kinderen moeten ook naar de zwemclub, naar muziekles en naar de tekenclub en ook daarbij is meefietsen geboden want ze kunnen echt nog niet dwars door het centrum hier in de stad met zijn gebrek aan fietspaden en stoplichten en een overvloed aan aggressieve automobilisten die niet te beroerd zijn om fietsers luid toeterend af te snijden als ze vinden dat ze in de weg fietsen. Hier in huis moet ook elke dag gekookt worden en in 90% van de gevallen is dat dus door mij, de was moet worden gedaan en af en toe eens schoonmaken is ook wel handig. Ook de scholen van de kinderen weten de ouders goed te vinden, voor elke scheet wordt een beroep op je gedaan en als je eenmaal meehelpt dan weten ze je te vinden. En dat alles dat doe ik ook allemaal braaf.

Maar, je moet daarbij wel je grenzen in het oog houden. Als je niet uitkijkt dan verrommel je je hele leven met dat soort neuzelige verplichtingen en eindig je met lege handen en een katterig gevoel. Je hoeft geen modelmoeder en perfecte huisvrouw te zijn om een goede moeder te zijn. Wat je kinderen zich later herinneren is dat ze zich vies mochten maken met het buitenspelen, dat ze zelf koekjes mochten bakken in de keuken (en dat het daarbij niet erg was dat alles onder de bloem kwam te zitten), dat ze, samen met hun moeder, met de trein helemaal naar Maastricht zijn geweest voor de dinosauriertentoonstelling of met de fiets naar het bos in de buurt op een mooie woensdagmiddag en niet dat hun moeder altijd op school liep te helpen en het huis altijd blinkend schoon was.

Kinderen kunnen zich in het algemeen veel beter zelf redden dan hun moeders denken, daar worden ze zelfstandig van. Nu zijn mijn kinderen wat ouder en wordt het allemaal wat makkelijker, maar ook toen de kinderen nog klein waren was het goed mogelijk om iets voor mezelf te doen terwijl zij er gewoon bij waren. Ik liet mijn kinderen bijvoorbeeld gewoon knutselen terwijl ik aan dezelfde tafel bijvoorbeeld lapjes aan het snijden was. Als ze je nodig hebben dan ben je er, maar je zit er niet constant met je neus boven op wat ook niet goed is.

Ook het schoonmaken van je huis, het koken van eten en het doen van de was kun je prima doen in aanwezigheid van je kinderen; je bent beschikbaar maar ze kunnen wel hun eigen gang gaan. Huiswerk overhoren lukt ook goed als je aan het afwassen bent, als je de was afhaalt terwijl de computer opstart, er mooie stapeltjes van maakt en elke keer als je toch loopt een stapeltje meeneemt dan is dat ook geen werk en ga zo maar door.

En op die manier hou je dus genoeg tijd over om ook nog eens iets voor jezelf te doen, als vrouw en moeder.

Overigens heb ik het geluk dat ik een man heb die voor ons trouwen op zichzelf heeft gewoond en die dus niet in kaboutertjes gelooft en dat ik doordat ik door omstandigheden met één van mijn kinderen veel naar instanties moet maar twee dagen in de week kan werken en dus veel thuis ben. Aan de andere kant heb ik geen werkster, geen afwasmachine en geen droger, dus dat werk doe ik allemaal gewoon zelf.

En omdat dit een quiltblog is en geen huishoudblog dan tenslotte nog een foto van twee sterren die ik van Wilma van de blok van de maandclub kreeg. Eentje was er mislukt vond ze, maar met een kleine aanpassing is het toch nog een goed blok geworden en heb ik er nu twee:

Dank je wel, Wilma.

I have been creative all my life. When I didn't have children yet, all reactions were nice, but since I have a family, a lot of people ask me "where did you find the time, having a job, a husband and children". Sometimes this is asked in a positive way, like "I wish I could do that to" but sometimes what is implied with this seemingly innocent question is that by doing things for myself I steal time that belongs to my family, my house will be a mess and my children will be neglected.
As this question also popped up on my blog lately, I want to say something about this now and be done with it once and for all.

First, it is not a crime for wife and mother to do something for yourself. Your husband, children, job and home don't have to suffer from it when you don't devote your entire life to them (and loose your sanity in the process). Second, a lot of things are not important. A clean and tidy house is nice but just not always managable especially when you are living with a family. Kids must be able to make a mess without there mother hovering above them cleaning all the time and destroying the very creative city they just build.
Third, children (and husbands) can do much more by themselves as people think. This makes them strong and confident people. Fourth, you can do a lot of homework just in those little windows of waiting time you have when you have a family and that way you can use the big chunks of time for doing creative stuff.

The blue stars I received from Wilma. She made one, didn't like it enough, made the second one and sent the two of them to me. The first one needed some alterations but now I have two stars. Thank you Wilma.