Umbra heeft haar mandje gevonden

Lieve Umbra, als een klein hoopje ellende met een rommelig uitziende oogamputatie kwam je hier binnen. Het enige wat je deed was in een mandje liggen en af en toe op de kattenbak gaan. Het eten wat we je gaven at je ‘in bed’ want je kwam er zo min mogelijk uit. Ondanks dat je je overduidelijk niet lekker voelde mocht ik toch aaien en na drie dagen kon ik je zelfs al op schoot tillen. Waarbij ik de schrik van mijn leven kreeg, ik greep bij je buik zo in de nattigheid  van de wond van je sterilisatie, die (gelukkig alleen aan de buitenkant) was open gegaan en gaan onsteken. Ook uit de wond van je geamputeerde oog stroomde inmiddels pus. Halsoverkop zijn we toen op kerstavond met je naar de dienstdoende dierenarts gegaan, die eigenlijk ook niets kon doen behalve je een injectie antibioticum geven en ons zalf meegeven voor je wonden en zeggen dat het toch wel heel fijn was dat je at want dat het er anders heel slecht voor je uit zou hebben gezien. Gelukkig sloeg het antibioticum aan en groeide het gat op je buik dicht. Je oogamputatie was helaas een ander verhaal, het oog was wel geamputeerd maar de wond was niet goed dichtgegroeid en toen alle korstjes eraf waren deed je het open, we keken zo in je oogkas. Dat kon natuurlijk zo niet blijven, dus moest je nog een keer naar de dierenarts voor een nieuwe operatie om het dicht te maken. Gelukkig is dat allemaal goed verlopen en werd je beter.

Toen zagen we pas wat een leuk en lief poesje je eigenlijk bent. Je had het hier in het gastgezin reuze naar je zin, liep blij rond met je staart in de lucht en speelde als een jong poesje. Door alles wat je had meegemaakt was je wel wat schuw en achterdochtig geworden, maar als je boven op de krabpaal zat dan mochten wij je altijd aaien en dat vond je heel erg fijn en je ontdekte ook wat nieuws: op schoot! Een zaligheid vond je het, zo’n heerlijk warme, zachte schoot, je kon er niet genoeg van krijgen. Het enige dat je hier miste was een andere kat om mee te spelen. In het begin had je daar niet zo’n behoefte aan en was je zelfs bang voor andere katten maar op het laatst merkten we dat je dat toch zocht. Je liep daarom achter onze knorrepot Sifra aan die niets van je moest hebben, maar omdat je zo graag wilde spelen bleef je het proberen.

Nu ben je verhuisd naar mensen die ook een poes hebben die wil spelen en die onlangs haar vriendinnetje is verloren. Hopelijk kunnen jullie het goed met elkaar vinden en worden jullie vriendinnen. Lieve Umbra, je blijft voor altijd in mijn hart, ik hoop dat je na alle ellende die je hebt meegemaakt gelukkig zult worden, want je verdient het.

(We hebben haar gisteravond weggebracht)