Kattenluikje, of de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Mensen denken vaak dat je een poes niets kunt aanleren als het beest het zelf niet wil, nou wij hebben inmiddels het bewijs van het tegendeel. In de deur tussen de kamer en de gang hebben wij een kattenluikje. Kan de deur dicht tegen de tocht en de poes kan toch van de kamer naar de gang (waar de bak staat) en weer terug zonder dat er iemand moest zijn om de deur open te doen. Toen we hier kwamen wonen was Jenny zes jaar. Ze had nog nooit een kattenluikje gezien, maar na haar er twee keer doorheen geduwd te hebben had ze het wel door en ging ze er vlot doorheen, ondanks het feit dat ze een sprongetje moest maken.
Toen Sifra in mei hier kwam voorzagen wij dus ook geen problemen met het luikje. Sifra is een stuk groter (een flinke kat van ruim 4 kg), dus voor haar zou het alleen maar makkelijker zijn, zij zou niet hoeven te springen. Fout, fout, fout, fout. Mevrouw was er bang voor. Haar er doorheen duwen lukte dan ook echt niet, dan kreeg ze ineens 100 poten en die werkten allemaal tegen. Uiteindelijk hebben we het hele luikje er maar uitgehaald en daar durfde mevrouw wel door. Ongeveer een maand geleden werd het wat frisser en zo'n tochtgat in de deur is dan niet echt handig. Dus het luikje ging er weer in. Het idee was dat ze zo gewend zo zijn dat ze door de deur kon, dat ze ook wel door het luikje zou gaan. Weer fout. Toen hebben we er een knijper op gedaan, zodat het open bleef staan. Eerst de knijper steeds aan de kant waar de kat niet was, zodat ze het luikje niet gelijk zag, toen de knijper steeds aan dezelfde kant en daarna de knijper steeds lager.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit, want de knijper is er af en mevrouw gaat zomaar door het luikje!