Poema is ingeslapen

Lieve Poema, eind augustus kwam je bij ons. Een schuw poesje, samen met je twee zusjes, om gesocialiseerd te worden. Jij was de dapperste van de drie, jij was de enige die zich durfde te laten zien als wij in de buurt waren en we hadden goede hoop voor jou. Toen je hier bijna een weekje was zagen we iets raars, een hele bloederige klont bij je kontje. Het was een rectumprolaps, je voering hing er een stukje uit. De dierenarts kon het opereren, er moest wel een flink stuk van je darm af, maar ze kon het maken en het genas. Jammer genoeg bleef je wel enigszins incontinent, maar daar had jij zelf geen last van.

Je was levendig, speels en vrolijk. Mensen vond je nog steeds niet zo heel leuk, maar andere katten wél. Eén van mijn andere opvangertjes kwam regelmatig bij je op bezoek, daar speelde je dan mee en o, wat genoot je daarvan! Je riep haar ook, prrr, prrr “kom je spelen?”. Je kreeg je eerste enting, de afspraak voor de castratie stond al gepland en er werd al gezocht naar een plaats voor je waar je kon wonen.

Totdat het noodlot toesloeg. Weer had je een prolaps. Er is nog geprobeerd om je te redden, maar het is je fataal geworden. Je laatste dagen heb ik niet meer meegemaakt, om praktische redenen was je naar een ander gastgezin verhuisd, dichter bij de dierenarts die je misschien nog kon helpen, maar naar wat ik hoor moeten die niet zo leuk voor je zijn geweest.

Dag lieve Poema. Dag monstertje wat een spoor van krabben en beten achter liet bij alle dierenartsen waar je geweest bent. Dag klein vogeltje wat rustig werd als we een kleedje over je hoofd deden, dag meisje wat dan gewoon haar achterkantje liet wassen als dat zo onder de poep zat dat je het zelf niet meer schoon kon houden. Het spijt me dat je je laatste dagen zo hebt moeten afzien, het spijt me dat we je niet meteen mochten laten gaan toen je je tweede prolaps kreeg. Ik hoop dat je toch nog een beetje geluk hebt gekend in je korte leventje, spelend met het andere katje.